Bestialskie pobicie maturzysty Grzegorza Przemyka przez funkcjonariuszy MO, w wyniku którego chłopiec zmarł 14 maja 1983 r., wstrząsnęła częścią opinii publicznej w Polsce. Morderstwo szczególnie silnym echem odbiło się w bliskich Barbarze Sadowskiej środowiskach akademicko-artystyczno-inteligenckich. Bierni nie pozostawali również przedstawiciele Kościoła. Podczas kazania z 29 maja 1983 r. ks. Popiełuszko wprost określił śmierć Grzegorza jako dzieło inspirowane przez szatana. O rozgłosie, jaki towarzyszył sprawie Przemyka najlepiej świadczy fakt, że Sadowska została w czerwcu przyjęta na prywatnej audiencji przez Jana Pawła II w czasie pielgrzymki do Polski. W artykule opublikowano dwa dokumenty ilustrujące działania Kościoła w związku z tragicznym losem Przemyka. Pierwszym jest pismo ówczesnego sekretarza Episkopatu Polski abpa Bronisława Dąbrowskiego. Datowany na 24 maja 1983 r. dokument dowodzi, że najwyższa hierarchia polskiego Kościoła szybko zainteresowała się tragicznym losem maturzysty, a Episkopat od początku był świetnie zorientowany w sprawie. Zawarte w liście abp. Dąbrowskiego informacje zasadniczo odpowiadają współczesnemu stanowi wiedzy i wykładni zakończonego w 2012 r. postępowania pionu prokuratorskiego Instytutu Pamięci Narodowej w sprawie utrudniania w latach 1983–1984 śledztwa wyjaśniającego okoliczności zgonu Przemyka. Drugi dokument to odpowiedź gen. Czesława Kiszczaka, datowana na 18 czerwca 1983 r. Stanowi modelowy wręcz przykład cynicznej dezinformacji, uprawianej przez SB, MSW, Komendę Główną MO i część prokuratorów przy przyzwoleniu Biura Politycznego KC PZPR. Celem tych działań propagandowych była ochrona faktycznych morderców – funkcjonariuszy MO.