Artykuł opisuje działania lokalnego aparatu władzy w powiecie nowosądeckim wobec jednego z obszarów aktywności Kościoła katolickiego – nauczania religii. Obejmuje on okres rządów I sekretarza KC PZPR W. Gomułki i stara się ukazać realizację polityki laicyzacji społeczeństwa przez trzy ogniwa: Komitet Powiatowy PZPR, terenową administrację na tle zmiany kursu komunistów wobec Kościoła w 1958 r., usankcjonowanego aktami prawnymi różnej rangi. Jednym z najistotniejszych aspektów tej walki były wysiłki komunistów o narzucenie świeckiego modelu wychowania młodzieży, której wyrazem stała się uchwalona 15 lipca 1961 r. przez Sejm PRL „ustawa o rozwoju systemu oświaty i wychowania”, w konsekwencji czego usunięto ze szkół podstawowych i średnich nauczanie religii oraz określono ramy kontroli nauczania pozaszkolnego tego przedmiotu. Wcielanie w życie ustawy i nadzorowanie wykonania wydanego na jej podstawie zarządzenia o prowadzeniu punktów katechetycznych przez księży, spadło w całości na lokalną administrację, szczególnie oświatową, wspieraną przez Służbę Bezpieczeństwa, która wykorzystując działania operacyjne obserwowała sytuację wśród nowosądeckiego duchowieństwa oraz wskazywała możliwe do zastosowania działania. Całość polityki na bieżąco poddawana była kontroli i ocenie przez KP PZPR w Nowym Sączu.