27 września 1988 r. Mieczysław F. Rakowski został premierem rządu PRL. Sprawując rządy do lipca 1989 r. podjął on ostatnią próbę modernizacji systemu komunistycznego w Polsce. Wokół tego gabinetu narosło szereg mitów. Jest on niekiedy przedstawiany jako nowa jakość w sprawowaniu władzy w Polsce i próba stworzenia realnej alternatywy politycznej dla Okrągłego Stołu. Szczegółowa analiza jego tworzenia oraz powstawania koncepcji modernizacyjnych podważa jednak takie interpretacje. Rakowski zapisał się w historii przede wszystkim jako z jednej strony zręczny propagandysta, a z drugiej – promotor prywatnej przedsiębiorczości. Zaproponował nowy sposób sprawowania władzy. Nowy, bo impetyczny i propagandowo świeży, ale merytorycznie wcale nie lepszy niż rządy poprzedników. Gabinet Rakowskiego okazał się bowiem zespołem nieudanym, wewnętrznie niespójnym, a przede wszystkim – nieskutecznym. Nie udało mu się bowiem osiągnąć żadnego z założonych celów. Modernizacja systemu będąca jego podstawowym zadaniem zakończyła się katastrofą i przyczyniła się do upadku komunizmu w Polsce.