Protesty społeczne, do których doszło w Grudniu 1970 r. i w styczniu 1971 r. w Szczecinie spowodowały, że ten ośrodek przemysłowy był jednym z ważniejszych miejsc na mapie oporu społecznego w Polsce, rządzonej przez I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka. Praktycznie przez cały okres lat siedemdziesiątych występowały tu przejawy zorganizowanego oporu wobec systemu komunistycznego. Obejmował on różne grupy społeczne w tym: robotników, inteligencję czy studentów. Również w czasie funkcjonowania w Polsce tzw. „opozycji przedsierpniowej” aglomeracja szczecińska była jednym z ważniejszych miejsc jej działalności. Specyfiką Szczecina była dominująca aktywność ROPCiO. Opozycja przedsierpniowa w Szczecinie składała się gównie w przedstawicieli środowisk studenckiego i inteligencji. Praktyczny w znikomym stopniu – pomimo funkcjonowania w mieście Komitetu Założycielskiego Wolnych Związków Zawodowych Pomorza Zachodniego – oddziaływała ona na środowisko robotnicze. W pewnym sensie taki model działalności opozycyjnej spełniał scenariusze układane przez władzę, w których opozycja miała zostać ograniczona do małych, czy wręcz kanapowych inteligenckich środowisk, które nie będą miały większego wpływu na masy, co w przypadku PRL oznaczało robotników dużych zakładów pracy. Z punktu widzenia władzy komunistycznej, sytuacja jaka zaistniała w Szczecinie w latach siedemdziesiątych pozwoliła potraktować to miejsce jako swoisty poligon, na którym testowano różne metody inwigilacji i dekompozycji środowisk opozycyjnych przez SB. Z pewnością doświadczenia nabyte przez policję polityczną w zakresie kontroli środowisk robotniczych oraz studenckich zostały później wykorzystać przez organa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w okresie rewolucji „Solidarności”.