W 2017 roku został uruchomiony projekt Archiwum Pełne Pamięci, którego celem jest gromadzenie i zabezpieczanie spuścizn, archiwów rodzinnych oraz kolekcji prywatnych dotyczących najnowszych dziejów Polski. Jednym z cenniejszych archiwów rodzinnych przekazanych do Instytutu Pamięci Narodowej (IPN) są materiały małżeństwa Ewy i Jerzego Stolarskich - żołnierzy AK i PSZ na Zachodzie oraz więźniów obozu stalagowego. Archiwum rodzinne Ewy i Jerzego Stolarskich zawiera dokumentację oraz materiały odzieżowe po członkach ich rodziny, które zostały zgromadzone i zarchiwizowane przez małżeństwo. Granice chronologiczne przekazanych archiwów wynoszą około 1860-2006 roku, a całość materiałów wynosi około 1,5 megabajta, podzielonego na 302 jednostki. Schemat układu akt opiera się na podziale na czternaście części, odnoszących się do poszczególnych członków rodziny, uwzględniając materiały osób obcych i nieznanych oraz łączników. Materiały wchodzące do zbiorów podzielone są pod względem formy wewnętrznej na dwie serie: dokumentację aktową oraz fotograficzną.

W artykule omówiono zarówno projekt Archiwum Pełne Pamięci, który ma na celu gromadzenie i zabezpieczenie spuścizn, archiwów rodzinnych i prywatnych dotyczących najnowszych dziejów Polski, jak i brakowanie akt Głównego Zarządu Informacji Wojskowej oraz Wojennej Służby Wewnętrznej w okresie 1958-1991. Zgodnie z przepisami archiwalnymi, bra ko wanie akt było obwarowane ścisłymi zasadami, które miały zapobiec błędnej interpretacji dokumentów oraz umożliwić kontrolę procesu brakowania. Niestety, zmiany wprowadzane w instrukcjach oraz brak kontroli organów terenowych skłoniły wiele osób do samodzielnego brakowania dokumentów, co prowadziło do niszczenia cennych materiałów archiwalnych. W okresie 1989-1990 przeprowadzono również niszczenie dokumentów pochodzących z aparatu represji wojskowej, aby zmniejszyć zasób archiwalny i pozbyć się dokumentów, które ujawniały prawdziwe oblicze wojskowej aparatury represji.

Zapewnienie badaczom i publicystom dostępu do materiałów archiwalnych przechowywanych w Instytucie Pamięci Narodowej zrealizowano określone w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wolność słowa oraz wolność badań naukowych i ogłaszania ich wyników. Dostęp do materiałów archiwalnych został zagwarantowany badaczom już w pierwotnym brzmieniu Ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej. Zebrane przez IPN archiwalia mogą być wykorzystywane przez organy władzy publicznej oraz inne instytucje, organizacje i osoby do prowadzenia badań naukowych w niezbędnym zakresie i z poszanowaniem praw osób inwigilowanych przez komunistyczne organy bezpieczeństwa oraz osób trzecich. Przepisy dotyczące udostępniania przez Instytut archiwaliów badaczom i publicystom stwarzały wiele problemów interpretacyjnych i stały się przedmiotem orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego. Skutkiem wyroku Trybunału z października 2006 r. było okresowe utrudnienie dostępu do dokumentów dla publicystów. Natomiast wyrok z maja 2007 r. umożliwił dostęp do archiwaliów zarówno badaczom, jak i publicystom aż do sierpnia tego roku, kiedy weszła w życie nowelizacja ustawy. Obowiązujące obecnie przepisy, zapewniające badaczom i publicystom niemal nieograniczony dostęp do zbiorów Instytutu Pamięci Narodowej, zostały określone w 2007 r. i następnie rozszerzone w 2010 r.

Artykuł poświęcony jest problematyce dotyczącej funduszu operacyjnego, z którego finansowane były działania aparatu bezpieczeństwa PRL w latach 1975-1990. Kwestię tę autor omówił na przykładzie województwa radomskiego i istniejących w tym okresie Komendy Wojewódzkiej MO oraz Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Radomiu. Skupił się zarówno na stronie teoretycznej, m.in. przeanalizował obowiązujące wówczas przepisy prawne, jak i praktycznej. Przybliżył czytelnikowi stan zachowania materiałów archiwalnych Służby Bezpieczeństwa odnoszących się do tego zagadnienia, które znajdują się w zbiorach Delegatury IPN w Radomiu. Ponadto podkreślił znaczenie tego rodzaju dokumentacji dla oceny poszczególnych form aktywności SB, w tym tak ważnego obszaru, jakim było opłacanie tajnych współpracowników (wśród przykładów znalazł się też - co bardzo rzadkie - informator będący na etacie niejawnym).