Tekst poświęcony jest problematyce kształcenia funkcjonariuszy urzędu bezpieczeństwa publicznego na uczelniach wyższych w kraju i zagranicą w okresie od 1944 do 1990 r. W pierwszych latach cierpiał on na poważne braki wykształconej kadry. Luki te starano się uzupełnić poprzez dokształcanie kadr oraz „kuszenie” uczniów szkół średnich i wyższych stypendiami, za przyznanie których po ukończeniu nauki byli zobligowania do odsłużenia określonego okresu służby w resorcie. Praktycznie do lat 60-tych matura nie była niezbędnym warunkiem uzyskania stopnia oficerskiego. Pod koniec zaś tej dekady zaczęto kierować funkcjonariuszy na zorganizowane studia w ramach zaoczno-stacjonarnego Zawodowego Studium Administracyjnego organizowanych początkowo na uniwersytetach w Warszawie, Krakowie, Poznaniu i Wrocławiu (w latach 70-tych w filii UMCS w Rzeszowie oraz Uniwersytecie Gdańskim). Wzrost poziomu wykształcenia społeczeństwa spowodował, że już w latach 70-tych oficerami mogły zostać osoby po studiach wyższych. Utworzone w 1972 r. trzy wyższe szkoły przyzakładowe miały zabezpieczyć zapotrzebowanie resortu. Szybko się jednak okazało, że robią to jedynie w połowie. W tej sytuacji starano się zarówno pozyskiwać do pracy osoby z wyższym wykształceniem, jak również kierować już zatrudnionych funkcjonariuszy na studia cywilne. Kierowani oni byli następnie na podyplomowe studia, które umożliwiały promocję na oficera. Również brak możliwości do 1984 r. nadawania tytułu doktora przez ASW oraz brak prawa nadawania habilitacji powodowały, że MSW było zmuszone kierować swoich wykładowców na studia do zaprzyjaźnionych resortowych szkół (MSW, KGB) do Moskwy lub na studia cywilne oraz wojskowe w kraju.